Για να κατακτήσουμε το σκοπό μας είναι ανάγκη να αντιμετωπίσουμε το παρόν με άλλη ματιά, να ανακαλύψουμε εκ νέου το τώρα, να ξεκλειδώσουμε καινούργια ενδεχόμενα για μας και τους θεατές. Να ψάξουμε σε σκονισμένες γωνιές την παιδικότητά μας. Να διερευνήσουμε τα όρια της ανθρώπινης κίνησης και εκφραστικότητας, να δοκιμάσουμε και να ανακαλύψουμε τα διαφορετικά σωματικά μας ηχεία. Να δανείσουμε σε κείμενα και μαγικές ιστορίες τα σώματα, τις φωνές, την ψυχή και το μυαλό μας, έτσι ώστε να δούμε, να μάθουμε, να τολμήσουμε να ξαναθυμηθούμε την πρωταρχική περιέργεια και γνώση ενός παιδιού.
Όνειρο και επιδίωξή μας να προσεγγίσουμε την τέχνη μας με πίστη σχεδόν θρησκευτική. Οι σκέψεις μας μάς πάνε στην αρχή, στο ξεκίνημα, στις ρίζες του θεάτρου, στην θρησκευτική τελετουργία. Δύσκολο και δυσπρόσιτο το εγχείρημα, παρόλα αυτά, μαγικά συναρπαστικό και δημιουργικά αναπάντεχο. Δεν γνωρίζουμε την έκβαση, δεν γνωρίζουμε καν το αν, πώς και πότε θα φτάσουμε, όμως η ανάγκη της αναζήτησης, η ανάγκη να εκφράσει κάποιος τις ανησυχίες και τα πιστεύω του, να κατανοήσει και να εκφράσει τον κόσμο γύρω του, είναι βαθιά και επιτακτική.
Έχουμε θέσει πολλές φορές το ερώτημα μεταξύ μας, σαν συμμαθήτριες-συμπαίχτες, κατά τη διάρκεια των σπουδών μας: άραγε, πότε ένας καλλιτέχνης νιώθει πως αυτό που δίνει είναι σπουδαίο, μοναδικό, πρωτοπόρο; Πότε αισθάνεται πως έχει κατακτήσει, έστω, το επαρκές; Και η απάντηση ήταν και παραμένει πάντα μια ερώτηση …πότε άραγε; Αυτή η διαρκής απορία, αυτή η απαίτηση συνεχούς αγώνα για απάντηση, ήταν και η αφετηρία, ο λόγος της συνάντησής μας. Η ανάγκη να βρεθούμε, να τολμήσουμε να δώσουμε ζωή σε κείμενα, σε ιδέες, σε καινούργιες πρακτικές έκφρασης, μας οδήγησαν στα…
